پروین اعتصامی: این قطعه را برای سنگ مزار خودم سروده ام

اینکه خاک سیهش بالین است / اختر چرخ ادب پروین است

گر چه جز تلخی از ایام ندید / هر چه خواهی سخنش شیرین است

صاحب آنهمه گفتار امروز / سائل فاتحه و یاسین است

دوستان به که ز وی یاد کنند / دل بی دوست دلی غمگین است

خاک در دیده بسی جان فرساست / سنگ بر سینه بسی سنگین است

بیند این بستر و عبرت گیرد / هر که را چشم حقیقت بین است

هر که باشی و زهر جا برسی / آخرین منزل هستی این است

آدمی هر چه توانگر باشد / چو بدین نقطه رسد مسکین است

اندر آنجا که قضا حمله کند / چاره تسلیم و ادب تمکین است

زادن و کشتن و پنهان کردن / دهر را رسم و ره دیرین است

خرم آن کس که در این محنت‌گاه / خاطری را سبب تسکین است