دی هم تمام شد ... دفتر بهمن را باز کن ...

برگ اولش را ... با کاغذی از جنس دلت جلد کن ...

صفحه به صفحه اش را ... با امید خط کشی کن ...

صاف و یکدست ... اینبار بهتر ورق بزن‌ ...

با احتیاط بیشتری نگهش دار ... شروع به نوشتن کن ...

اینبار کمی خوش خط تر بنویس ... خط اول ...

به نام خدا...

سلام بهمن

خدایا

هرگاه عاشقانه خواندمت عاشقانه تر جواب دادی...

هرگاه خالصانه تمنایت کردم مشتاقانه تر اجابت کردی...

چه روزها که ندیدمت ولی تو دیدی...

چه زمانها که نخواندمت ولی تو خواندی...

چه حکمتی ست در خدایی تو که این چنین مهربانی میکنی...

دلت که گرفت، دیگر منت زمین را نکش

راه آسمان باز است ، پر بکش . . .

خدا زمین رو مدور آفرید تا به انسان بگه

همون لحظه ای که فکر می کنی به آخر دنیا رسیده ای

درست در نقطه آغاز هستی

گاهی وقتها از نردبان بالا میروی تا دستان خدا را بگیری

غافل از اینکه خدا پایین ایستاده و نردبان را محکم گرفته که تو نیفتی ...

سرت را بر شانه خدا بگذار

تا او با نوازشهای دستان مهربانش

قصه عشق را چنان زیبا برایت بخواند

که نه از دوزخ وحشت کنی

و نه از بهشت به رقص درآیی

نه از نداشتن چیزی غصه بخوری

و نه از نداشتن کسی