پیش از این‌ها فکر می‌کردم خدا

 

پیش از این‌ها فکر می‌کردم خدا

خانه‌ای دارد کنار ابرها

 

مثل قصر پادشاه قصه‌ها

خشتی از الماس خشتی از طلا

 

پایه‌های برجش از عاج و بلور

بر سر تختی نشسته با غرور

وقتی که دل از دنیا ، آمیخته ی درد است

خود را به خدا بسپار، وقتی که دلت تنگ است

 

وقتی که صداقتها ، آلوده به صد رنگ است

خود را به خدا بسپار، چون اوست که بی رنگ است

 ادامه دارد

تـنها تـوئـی تـنها تـوئی در خـلوت تنهائیم

تنها تو می خواهی مرا با این همه رسوائیم

 

جان گشته سرتا پا تنم از ظلمت تن ایمنم

شــو آفـتاب روشنـم پـیدا بــه نـاپـیدائیم

 ادامه دارد