مسکینی دیدم با کفش پاره شکر می کرد خدا را !

گفتم که کفش پاره شکر خدا ندارد؟!

گفتا یکی شکر می کرد ، دیدم که پا ندارد …

دی هم تمام شد ... دفتر بهمن را باز کن ...

برگ اولش را ... با کاغذی از جنس دلت جلد کن ...

صفحه به صفحه اش را ... با امید خط کشی کن ...

صاف و یکدست ... اینبار بهتر ورق بزن‌ ...

با احتیاط بیشتری نگهش دار ... شروع به نوشتن کن ...

اینبار کمی خوش خط تر بنویس ... خط اول ...

به نام خدا...

سلام بهمن

خدای من بمان

ای دیدگانی تار ... می نویسم ... برای تو و برای دل !

دل !.... این دل تنگ و تنها ... امروز تنهاتر از هر زمان دیگری هستم.....

تو هستی ! .... در

ﺍﺯ ﺑﻮﺩﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ : ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ دعا ﺑﻪ درگاه ﺧﺪﺍوند ، ﭼﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯼ ؟

ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ : ﻫﻴﭻ .

ﺍﻣﺎ ، ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ..

ﺧﺸﻢ ، ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ، ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻋﺪﻡ ﺍﻣﻨﯿﺖ ، ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﯼ ﻭ ﻣﺮﮒ .

 

 ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺎلمان ﺧﻮﺏ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮔﺎﻫﯽ با ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﻬﺎ ، خیال ﺁﺳﻮﺩﻩ تری داریم...

خدایا

هرگاه عاشقانه خواندمت عاشقانه تر جواب دادی...

هرگاه خالصانه تمنایت کردم مشتاقانه تر اجابت کردی...

چه روزها که ندیدمت ولی تو دیدی...

چه زمانها که نخواندمت ولی تو خواندی...

چه حکمتی ست در خدایی تو که این چنین مهربانی میکنی...