خدا

دلم تنگ است از این دنیا ، چرایش را نمی‌دانم

من این شعر غم افزا را شبی صد بار میخوانم

چه می‌خواهم از این دنیا ، از این دنیای افسونگر

خدایـــــــــــــــا

فانوست را کمی پایین تر بگیر

جاده ای که در آن قدم نهاده ام تاریک است،

انتهایش را نمی دانم چیست. میترسم انتهایش بن بست باشد

تو را به مهربانیت سوگند،

فانوست را کمی پایین تر بگیر تا روشنی بخش راه نامشخصم باشد.

نمی خواهم بی فانوس تو به جایی برسم که برگشتنم دشوار گردد و پشیمان شوم.

ای مهربانترینم ، من اکنون سخت به نور فانوست محتاجم...

گاهی وقتها از نردبان بالا میروی تا دستان خدا را بگیری

غافل از اینکه خدا پایین ایستاده و نردبان را محکم گرفته که تو نیفتی ...

خداوندا...

دستهای خالی ام را بنگر

میدانم بنده خوبی نبودم

اما میدانم که خدای خوبی هستی!

روی هرپله که باشی خدا یه پله ازتو بالاتره

نه بخاطر اینکه خداست، بخاطر اینکه دستت رو بگیره...