خدا

دلم تنگ است از این دنیا ، چرایش را نمی‌دانم

من این شعر غم افزا را شبی صد بار میخوانم

چه می‌خواهم از این دنیا ، از این دنیای افسونگر

خدایا به من زیستنی عطا کن

که در لحظه ی مرگ بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است حسرت نخورم

و مُردنی عطا کن که بر بیهودگی اش سوگوار نباشم ...

دکتر علی شریعتی

باور کن ...

در تقدیر هر انسانی معجزه ای ازطرف خدا تعیین شده که قطعأ در زندگی،

در زمان مناسب نمایان خواهد شد!

یک شخص خاص ...

یک اتفاق خاص ...

یا یک موهبت خاص ...

منتظر اعجاز خدا در زندگیت باش، بدون ذره ای تردید!

زندگی درست مثل نقاشی کردن است ...

خطوط را با امید بکش ...

اشتباهات را با آرامش پاک کن ...

قلم مو را در صبر

غوطه ور کن ...

و با عشق رنگ بزن ...

خدایا

راهی نمی بینم آینده پنهان است

اما مهم نیست

همین که تو راه را می بینی و من تو را

برایم کافی است ...

خدایـــــــــــــــا

فانوست را کمی پایین تر بگیر

جاده ای که در آن قدم نهاده ام تاریک است،

انتهایش را نمی دانم چیست. میترسم انتهایش بن بست باشد

تو را به مهربانیت سوگند،

فانوست را کمی پایین تر بگیر تا روشنی بخش راه نامشخصم باشد.

نمی خواهم بی فانوس تو به جایی برسم که برگشتنم دشوار گردد و پشیمان شوم.

ای مهربانترینم ، من اکنون سخت به نور فانوست محتاجم...